سخت‌ترین ابتلا
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
سرانجام پس از بلاجواب ماندن همه آزمایشهای نظامی، امام‌حسن یا باید همان کار امام‌حسین را پیشه می‌کرد ـ‌کاری که حتماً برایش پذیرفتنی‌تر بود، چون جنگهایش را کرده بود و همه امتحانها و آزمایشها را پس داده بود‌ـ یا هم که باید شعله جنبشی در حال نزول را برای نبرد بعدی در موقعیتی مناسب زنده نگه‌می‌داشت. یعنی که باید برای حفظ مرام و مکتبی در معرض پایمال شدن، از حاکمیت صرفنظر می‌کرد و به قرارداد صلح تن می‌داد.
حتی شرایط طوری نبود که اگر عاشورایی هم به‌راه می‌انداخت، به‌حماسه جاودانی، آن‌چنان‌که امام حسین در برابر یزید انجام داد، تبدیل شود. آخر، معاویه دجال با یزید رسوا خیلی فرق داشت. یک‌فرقش با یزید این بود که می‌فهمید طرف مقابلش کیست. بنابراین به‌رغم همه رذالتها و جنایاتش، هیچ‌وقت از امام‌حسن نمی‌خواست که تو باید من را «امیرالمؤمنین» خطاب کنی یا باید با من بیعت کنی، چون می‌دانست امام‌حسن اهل این‌کار نیست. اما یزید تا به قدرت رسید، امام‌حسین را برای بیعت تحت‌فشار گذاشت و به‌حاکم مدینه دستور داد که از حسین بیعت بگیر و اگر بیعت نکرد فی‌المجلس او را بکش!
طرف حساب امام‌حسن، معاویه بود نه یزید. شرایط بسیار بغرنج و سنگین بود و حقیقتاً پیشوایانی مثل حسن‌بن‌علی هستند که از‌پس چنین شرایطی برمی‌آیند.
حالا پیشوا و پیشاهنگ انقلابی باید یا عاشورایی راه بیندازد یا در آن شرایط فوق‌العاده بغرنج حرکتی تازه را شروع کند. انگار که باید یک مرحله بازسازی و بذرافشانی و تشکیل سازمان مخفی تشیع انقلابی را از سر بگذارند. انگار که در سال 41هجری (1378سال پیش) هنوز شرایط عینی آن‌قدر نارس و ناپخته و آن‌قدر مادون است و سلطه ارتجاع به ترتیبی است که به‌طور بلافصل حتی نمی‌توان وارد عاشورا شد.
این چیزها هم شاخص دارد. شاخص آن، رزم‌آوران و فرماندهان و سرداران و مسئولانی هستند که باید در کنارش می‌بودند.
قطعاً اگر امام‌حسن ده فرمانده مثل قیس داشت ـ‌فقط ده‌تا‌ـ وضع متفاوت بود. چه رسد که صدتا و هزارتا، ولی چنین چیزی نبود.
یادمان نرود که در سال60هجری، ده‌سال بعد‌از امام‌حسن، یعنی بعد‌از همه اتمام‌حجتها و در شرایطی که یزید منفور و رسوا با نقض همان قراردادهای مورد قبول معاویه مانند شاهزاده‌یی سبکسر و فاسد به‌تخت نشسته و از امام‌حسین بیعت می‌خواست، در طرف امام‌حسین در روز عاشورا بیشتر از ۷۲نفر باقی نماندند. از این تعداد هم سی و دو نفر اعضای خانواده و حرم خودش بودند. یعنی غیر‌از عترت نبوی تنها حدود چهل‌نفر به حمایت از او قیام کرده بودند.
از روی همین مقایسه می‌توان شرایط بسا دشوار و تیره و تارتر زمان امام‌حسن را دریافت.
ادامه دارد...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر