🔸در سالیان حاکمیت دیکتاتوری سلطنتی و در دهه ۱۳۴۰، پیشتازان جنبش مسلحانه، سازمان مجاهدین خلق ایران و سازمان چریک‌های فدایی خلق، بی‌آن‌که از شکل‌گیری هم باخبر باشند، در کار شکستن بن‌بست مبارزاتی بودند. مسعود رجوی در سلسله آموزش‌های استراتژی قیام و سرنگونی (۱۰) نوشته است:
🔸«از سال ۴۲ و ۴۳ در کانون نشر حقایق اسلامی (که آقای محمدتقی شریعتی، پدر دکتر علی شریعتی، آن را اداره می‌کرد)، با شهدای بزرگ فدایی، مسعود احمدزاده و امیرپرویز پویان آشنا شده بودم و تقریباً هم‌دوره بودیم.
🔸پویان در دبیرستان فیوضات تحصیل می‌کرد که دیوار به دیوار دبیرستان ما(دبیرستان شاهرضا) بود. بعدها مسعود احمدزاده و پویان قهرمانان خلق و پرچمداران پیشتاز سازمان چریک‌های فدایی شدند.
🔸دوستی ما تا اواخر سال ۱۳۴۸ در زمان دانشجویی در دانشگاه تهران ادامه پیدا کرد. ساعتها قدم می‌زدیم و بحث و گفتگو می‌کردیم و گاهی هم بحث را در چایخانه دانشکده علوم ادامه می‌دادیم. فدایی بزرگ مسعود احمدزاده دانشجوی ریاضی در دانشکده علوم بود.
🔸بعد از سال ۴۸ دیگر یکدیگر را ندیدیم. به‌نظرم اشتغالات طرفین در سازمانهایشان فرصتی برای این کار باقی نمی‌گذاشت. آخرین بار مسعود احمدزاده را در اواخر سال ۱۳۵۰ در مینی‌بوسی دیدم که مشترکاً ما و او را از سلولهای اوین با دستهای بسته به دادرسی ارتش برای محاکمه می‌برد. دیدم که هم‌چنان فکور و سرفراز در ردیف اول نشسته و در محاصره مأموران ساواک فقط می‌توانستیم با نگاه و تکان دادن سر با هم صحبت کنیم...».
🔻یازدهم اسفند، سالروز شهادت مسعود احمدزاده از بنیانگذاران سازمان چریک‌های فدایی خلق ایران به همراه ۵تن دیگر از قهرمانان فدایی، به دست دژخیمان شاه در سال ۱۳۵۰
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر